ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΧΑΡΑΜΑ

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

«Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μια αποστολή, 

αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ποια είναι αυτή.

 Μην κάνεις το λάθος να ψάξεις να βρεις το μονοπάτι σου, 

διαβαίνοντας τα μονοπάτια άλλων ανθρώπων…».

« … Δεν κατάφερα ποτέ να ξεχάσω την εικόνα εκείνου του Φθινοπωρινού απογεύματος δίπλα στην θάλασσα, την ώρα που ο ήλιος έδυε. Ήταν πολύ όμορφη στιγμή. Ήταν από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου. Όσες στιγμές και αν ακολούθησαν αργότερα μετά από χρόνια, καμιά δεν μπόρεσε να δημιουργήσει το αίσθημα εκείνου του απογεύματος, μιας ημέρας του Οκτώβρη. Ίσως γιατί, όταν έκανα ξανά τον ίδιο περίπατο, δεν ήμουν πια είκοσι πέντε ετών. Η θάλασσα δεν είχε τον ρομαντισμό εκείνης της ημέρας. Δεν είχε τίποτα από την ηρεμία και την γαλήνη που θυμόμουν. Το αδιάβροχο που φόρεσα, δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει τόσο ζεστό όσο εκείνο που είχα φορέσει κάποτε. Αλλά, ούτε το χέρι που έπιανε, μετά από χρόνια, το δικό μου, ήταν σαν το χέρι εκείνου … ».




Μπορεί μια παραλία ερημική να σμίξει με τις ζωές δύο ανθρώπων; … Μπορεί ένα κόκκινο αδιάβροχο να ζεστάνει τις ψυχές τους; …

Μια κηδεία … Μια συνάντηση … Ένας έρωτας …



Ο Στέφανος και η Άννα …


Ένα βροχερό, μελαγχολικό απόγευμα του Οκτώβρη, με τα ζοφερά χρώματα του θανάτου και του πένθους, θα τους φέρει κοντά …

Κάθε λέξη του γράμματος στάζει σαν βάλσαμο στη διψασμένη για γνώση ψυχή της Άννας. Η καθηγήτριά της στο Πανεπιστήμιο δε βρισκόταν πια στη ζωή. Οι συμβουλές που περικλείει στο ένα και μοναδικό γράμμα της με παραλήπτη την Άννα θα χαράξουν το δρόμο που θα ακολουθήσει η νεαρή κοπέλα. Η αγάπη θα έρθει απρόσμενα.

Το Πρώτο Χάραμα θα τους βρει σφιχταγκαλιασμένους, δίπλα στην ακτή… Τώρα η Άννα πρέπει να διασχίσει το μονοπάτι της, μακριά όμως από την αγάπη…